[KookV] ตราบาปกุกวี - นิยาย [KookV] ตราบาปกุกวี : Dek-D.com - Writer
×

    [KookV] ตราบาปกุกวี

    พระเจ้า...ไม่พอใจอะไรผมงั้นหรอ ชีวิตที่เกิดมาเหมือนถูกคำสาปนี่น่ะ...เชิญเอาคืนไปเถอะ ผมไม่ต้องการ

    ผู้เข้าชมรวม

    349

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    0

    ผู้เข้าชมรวม


    349

    ความคิดเห็น


    10

    คนติดตาม


    14
    จำนวนตอน :  1 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  4 ส.ค. 62 / 17:02 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ





    ตราบาปกุกวี




    You are mine , whether heart or body

    นายเป็นของฉัน ไม่ว่าจะหัวใจ...หรือร่างกาย




    บทนำ

    นายเป็นตัวอะไรน่ะ...?


              เหมือนจะเคยเห็นหรือได้ยินในหนังทางทีวีบ่อยๆ ว่าคนที่มีพลังวิเศษน่ะ มักจะเป็นที่ชื่นชม เป็นเสมือนฮีโร่หรือผู้พิทักษ์อะไรเทือกๆ นั้น

              แต่ในความเป็นจริง...สำหรับผมแล้ว มันไม่ใกล้กันเลยซักนิด...


              "แกน่ะ มันตัวประหลาด ใครจะอยากเป็นเพื่อนกับคนอย่างแกกันเล่า!"


              ตั้งแต่อดีตแล้วที่ตัวผม...ต้องอยู่โดยไร้เป้าหมายในชีวิต ไม่มีแม้กระทั่งเพื่อนสนิท หึ! อย่าว่าแต่เพื่อนเลย ขนาดครอบครัวผมยังต้องยืมคนอื่น

              ใช่แล้วล่ะ...มันก็ยังพอมีนะ คนที่เห็นค่าในตัวผม แต่จะใช่ค่าความเป็นมนุษย์รึเปล่านั้น ผมก็ไม่รู้หรอก


              "ไปมุดหัวอยู่ที่ไหนห๊ะ!! ฉันเรียกไม่ได้ยินรึไง!! เดี๋ยวก็ปล่อยให้กลับไปเร่ร่อนเหมือนเดิมซะหรอก!! ดีแค่ไหนที่ฉันเก็บตัวประหลาดอย่างแกมาเลี้ยง หัดตอบแทนบุญคุณกันซะบ้างสิยะ!!"


              โลกของคุณน่ะ...น่าเบื่อแบบของผมรึเปล่า? น่าเบื่อถึงขั้นที่ว่า...อยากตายเพื่อหนีให้พ้นความเจ็บปวด ความทุกข์ทรมานเหล่านี้

              ผมถามพระเจ้าหลายครั้ง ว่าตอนที่สร้างผมน่ะ ท่านเผลอทำสิ่งที่เรียกว่า ความหม่นหมอง เดียวดาย และเจ็บปวด หกลงไปรึเปล่า ท่านลืมเทความสุข ความสดใสให้ตัวผมรึเปล่านะ ผมเฝ้ารอคำตอบนั้นจนผมท้อแล้วล่ะ สิ่งที่ทำได้ก็คงมีแต่พยายามฝืนยิ้มในแต่ละวันให้มากที่สุดล่ะมั้ง เพื่อที่ว่า...ผมจะได้ไม่ลืมว่าตัวเองก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน ถึงแม้ผมจะมีสิ่งหนึ่งที่มนุษย์คนอื่นไม่มีก็เถอะนะ


              ...การดื่มเลือด และได้ยินเสียงของความคิดคนอื่น...


              ความพิเศษนี้ทำให้ผมรู้สึกขยะแขยงมัน ผมไม่ใช่แวมไพร์แต่ผมต้องดื่มเพื่อให้มีชีวิตรอด ไหนจะต้องมาทนฟังความคิดของคนอื่นเวลาจ้องมองผมอีก


              "ยะ...อย่ามองนะ!!"

              "แกมันปีศาจ!!"

              "ฮึก! ฮือออ ไม่ใช่นะ มันเป็นโรคต่างหาก ระ...เราไม่ใช่ปีศาจนะ"

              "ทุกคนอย่าไปเล่นกับมัน เผลอๆ อาจจะโดนมันฆ่าเอาก็ได้ พ่อฉันบอกมา"

              "มะ...ไม่นะ ไม่ใช่อย่างนั้น"


              ผมต้องอาศัยอยู่ในห้องใต้หลังคาคนเดียวไปอีกนานแค่ไหนกัน 

              ขนาดซินเดอเรลล่ายังมีพวกสัตว์เป็นเพื่อนเลยนะ แล้วตัวผมล่ะ? มีใครที่ยอมรับผมกันบ้าง ใส่หน้ากากแล้วแสร้งทำมันก็ได้ ขอแค่ยอมเป็นเพื่อนกับผมหน่อยไม่ได้เลยหรอ? ผมผิดอะไรกัน? หรือคนอย่างผมมันไม่ควรเกิดมาในโลกนี้ตั้งแต่แรกแล้วงั้นหรอ?


              "ทำไมฉันเห็นนายอยู่คนเดียวตลอดเลยล่ะ?"

              "..."

              "นายน่ะ...ไม่รู้สึกเหงาบ้างหรอ?"

              "..."

              "เมื่อเช้าคุณครูแจกนมนายก็ไม่ไปดื่ม ทำไมล่ะ?"

              "..."

              "นาย...ไม่ชอบดื่มนมงั้นหรอ?"

              "..."

              "ถ้าอย่างนั้นนายดื่มอะไรล่ะ..."

              "..."

              "ใช่เลือด...อย่างที่คนอื่นพูดกันรึเปล่า?"

              "..."

              "ตอบสิ...คิมแทฮยอง"




    #ตราบาปกุกวี on twt




              ความลับของผมมันจะค่อยๆ เปิดเผยในบทถัดไป...

              ถ้าหากคุณอยากเป็นเพื่อนกับผม อยากรู้จักคนที่ใครๆ ต่างก็เรียกสัตว์ประหลาดล่ะก็นะ



    Open 2019/07/20

    End ---------


    ฉาก CUT --> เธอเหมือนถุงเท้าข้างที่หายไป

    Twitter --> @V_Victorique




    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น